اگر باران به دلها نبارد ...
راجع به زندگی وَ مسائل مختلف آن ...اگر باران به دلها نبارد ...
راجع به زندگی وَ مسائل مختلف آن ...اسـرار ِ عَـطـش ...
بسم الله الرحمن الرحیم
اسـرار ِ
عَـطـش ...
سر خوشم آن شهریار مهوشان / کی به مقتل پا نهد دامن کشان
عاشقان خویش بیند سرخ‌رو / خون روان از جسمشان مانند جو
غرق خون افتاده بر بالای خاک / سوده بر خاک مذلت روی پاک
جان به کف برگرفته از بهر نیاز / چشمشان بر اشتیاق دوست باز
س شراب عشقشان در جام ریخت / هر یکی را در خور اندر کام ریخت
باده‌شان اندر رگ و پی جا گرفت / عشقشان در جان و دل ماوا گرفت
جلوه معشوق شورانگیز شد / خنجر عاشق‌کشی خونریز شد
ای اسیران قضا در این سفر / غیر تسلیم رضا، این المفر
همره ما را هوای خانه نیست / هر که جَست از سوختن
پروانه نیست
نیست در این راه غیر از تیر و تیغ /
گو میا هر کس ز جان دارد دریغ
جای پا باید به سر بشتافتن /
نیست شرط راه رو بر تافتن
هر که بیرونی بد از مجلس گریخت /
رشته الغتاز همراهان گسیخت
دور گشت از شـِـکـَرسـتـانـش
مگس / از گلستان مرادش خار و خَس
خلوت از اغیار شد پرداخته /
وز رقیبان خانه خالی ساخته
جمله‌شان کرد از شراب عشق مست /
یادشان آورد آن عهد الست
گفت شا باش این دل آزادتان /
باده خور دستید بادا بادتان
سـِری اندر گوش هر یک باز گفت /
باز گفت، این راز را باید نهفت
با مخالف ساز دیگرگون زنید /
با منافق نعل را وارون زنید
خود ببینید از یَسار
وُ از یَمین
/ زانکه دزدانند ما را در کمین
بی‌خبر زین ره نگردد تا خبر /
ای رفیقان پا نهید آهسته‌تر
پای ما را نی اثر باید نه جای /
هر که نقش پای دارد گو میای
کس مبادا ره بدین مستی برد /
پی بدین مطلب به تر دستی برد
بر کف نامحرم افتد راز ما /
بشنود گوش خران آواز ما
راز عارف در لب عام اوفتد /
طشت اهل معنی از بام اوفتد
عارفان را قصه با عامی کشد / کار اهل دل به بدنامی کشد
زان نمی‌آرم برآوردن خروش / ترسم او را آن خروش آید به گوش
باورش آید که ما را تاب نیست /
تاب کتان در بر مهتاب نیست
رحمت آرد بر دل افکار ما /
بخشد او بر ناله‌های زار ما
اندک اندک دست بردارد ز جور / ناقص آید بر من این فرخنده
دور
سرخوشم کان شهریار مهوشان /
کی به مقتل پا نهد دامن کشان
عاشقان خویش بیند سرخ رو /
خون روان از جسمشان مانند جو
سنگ بردارید ای فرزانگان / ای
هجوم آرنده بر دیوانگان
از چه در دیوانتان آهنگ نیست /
او مهیا شد شما را سنگ نیست
عقل را با عشق تاب جنگ گو / اندر اینجا سنگ باید سنگ کو
باز علم افراشت از مستی علم /
شد سپهدار علم جف القلم؟!
آب کم جو تشنگی آور به دست /
تا بجوشد آبت از بالا و پست
این عطش رمز است و عاشق واقف است /
سر حق است این و عشقش کاشف است
«عمانی سامانی»
تهیه وَ تدوین :
عـبـــد عـا صـی
اسـرار ِ عَـطـش ...
سر خوشم آن شهریار مهوشان / کی به مقتل پا نهد دامن کشان
عاشقان خویش بیند سرخ‌رو / خون روان از جسمشان مانند جو
غرق خون افتاده بر بالای خاک / سوده بر خاک مذلت روی پاک
جان به کف برگرفته از بهر نیاز / چشمشان بر اشتیاق دوست باز
س شراب عشقشان در جام ریخت / هر یکی را در خور اندر کام ریخت
باده‌شان اندر رگ و پی جا گرفت / عشقشان در جان و دل ماوا گرفت
جلوه معشوق شورانگیز شد / خنجر عاشق‌کشی خونریز شد
ای اسیران قضا در این سفر / غیر تسلیم رضا، این المفر
همره ما را هوای خانه نیست / هر که جَست از سوختن
پروانه نیست
نیست در این راه غیر از تیر و تیغ /
گو میا هر کس ز جان دارد دریغ
جای پا باید به سر بشتافتن /
نیست شرط راه رو بر تافتن
هر که بیرونی بد از مجلس گریخت /
رشته الغتاز همراهان گسیخت
دور گشت از شـِـکـَرسـتـانـش
مگس / از گلستان مرادش خار و خَس
خلوت از اغیار شد پرداخته /
وز رقیبان خانه خالی ساخته
جمله‌شان کرد از شراب عشق مست /
یادشان آورد آن عهد الست
گفت شا باش این دل آزادتان /
باده خور دستید بادا بادتان
سـِری اندر گوش هر یک باز گفت /
باز گفت، این راز را باید نهفت
با مخالف ساز دیگرگون زنید /
با منافق نعل را وارون زنید
خود ببینید از یَسار
وُ از یَمین
/ زانکه دزدانند ما را در کمین
بی‌خبر زین ره نگردد تا خبر /
ای رفیقان پا نهید آهسته‌تر
پای ما را نی اثر باید نه جای /
هر که نقش پای دارد گو میای
کس مبادا ره بدین مستی برد /
پی بدین مطلب به تر دستی برد
بر کف نامحرم افتد راز ما /
بشنود گوش خران آواز ما
راز عارف در لب عام اوفتد /
طشت اهل معنی از بام اوفتد
عارفان را قصه با عامی کشد / کار اهل دل به بدنامی کشد
زان نمی‌آرم برآوردن خروش / ترسم او را آن خروش آید به گوش
باورش آید که ما را تاب نیست /
تاب کتان در بر مهتاب نیست
رحمت آرد بر دل افکار ما /
بخشد او بر ناله‌های زار ما
اندک اندک دست بردارد ز جور / ناقص آید بر من این فرخنده
دور
سرخوشم کان شهریار مهوشان /
کی به مقتل پا نهد دامن کشان
عاشقان خویش بیند سرخ رو /
خون روان از جسمشان مانند جو
سنگ بردارید ای فرزانگان / ای
هجوم آرنده بر دیوانگان
از چه در دیوانتان آهنگ نیست /
او مهیا شد شما را سنگ نیست
عقل را با عشق تاب جنگ گو / اندر اینجا سنگ باید سنگ کو
باز علم افراشت از مستی علم /
شد سپهدار علم جف القلم؟!
آب کم جو تشنگی آور به دست /
تا بجوشد آبت از بالا و پست
این عطش رمز است و عاشق واقف است /
سر حق است این و عشقش کاشف است
«عمانی سامانی»
تهیه وَ تدوین :
عـبـــد عـا صـی
تهیه وَ تدوین : عـبـــد عـا صـی